De naam Brad Armstrong zou wel eens heel bekend kunnen klinken bij echte muziekliefhebbers, maar voor anderen die deze troubadour hebben gemist, wordt het misschien wel tijd dat je hem inhaalt. Zoals nu. Ooit speelde Armstrong met 13 ghosts, een uitstekende band uit Alabama. Tussen 2000 en 2012 bracht deze band zes albums uit met steeds lovende recensies, waardoor de band nationale bekendheid verwierf. Toen begon het uit elkaar te vallen. In 2012, verliet Armstrong deze band en verhuist van Birmingham, Alabama naar de Hudson Valley in de staat New York met zijn vrouw en dochters, waar hij werkte als timmerman en speelde met de Dexateens, een garage rock band. Toch voelde Armstrong zich ontevreden, en schreef een aantal nummers die op zijn debuutalbum "Empire" terecht kwamen. In 2018 benaderde Cornelius Chapel Records Armstrong voor een nieuwe release van Empire op vinyl. Na een gesprek met Armstrong besloot het label om niet alleen "Empire" opnieuw uit te brengen, maar ook het volgende album van Armstrong, "I Got No Place Remembers Me", uit te brengen.

"I Got No Place Remembers Me" is een afspiegeling van beide vernoemde bands omwille van hun indie punk ID en zijn zuidelijke garage rock. Armstrong brengt zijn Americana waarheidsgetrouw om zijn verhalen die doordrenkt zijn met rock-'n-roll, poëzie en gruis af te leveren. Het album begint met het bijna zeven minuten durende verhaal van "Brother Ford", een duister verhaal over een arme boer die predikant werd. Het is een sterke bluesy start met de heerlijke sound van een viool, en Armstrong's Southern reflecteerde stem. Als de melodie steeds hoger wordt, krijgt het zelfs een Charlie Daniels swamp-rock gevoel. Het daaropvolgende "Falling Man" contrasteert met de opener door zijn akoestische inbreng en fluisterende galopjes. "Carry Your Head High" biedt een reflecterend beeld in een gebroken Frank Turner-stijl met een energiek einde en het rustige "Climb Any Mountain" volgt hierna als een zachte folkballade: "I would climb any mountain/I would sail any sea/ I would go anywhere if I thought you would be waiting for me". Het begeeft zich hier op bekend terrein zonder grenzen te verleggen. Misschien hoeft het niet, maar het is een soort leidmotief voor het album, het is goed zonder geweldig te zijn. En dat is behoorlijk frustrerend omdat het voelt alsof het geweldig zou kunnen en moeten zijn.

"13 Anchors" opent op een opzwepende country-rock-a-billy melodie vol dikke glinsterende gitaren die sprankelende accenten uitstralen. Een lekkere leadgitaar injecteert smakelijke licks in het nummer, terwijl de stuwende beat zich voortduwt en het daaropvolgende "Sunshine" heeft misschien wel een bedrieglijke titel maar het is zeker de moeite waard om tussen deze 13 songs te staan. "Saint Lucia" heeft van die zachte, romige deuntjes die zich in je ziel wurmen, vol met golvende kleuren en halfbewogen zang, een trillende piano en gospelachtige harmonieën. "He Come Round" bevat een leuke rockabillybeat, toch sleept het iets primitiefs aan met Armstrong, waardoor het wel even raar klinkt , zoals ook het nummer "Bottle Flies dat muzikaal gezien dezelfde ader ontgint. "Fishing Pole" reist op donkerdere, zwaardere oppervlakken, vol van resonantie. Het gemeten ritme slingert en drijft op een dikke baslijn. De fluweelzachte gloed van de vocale harmonieën op dit nummer snijdt werkelijk je de adem af, prachtig! "Golden Keep" komt puur uit het Springsteentijdperk "Nebraska". Armstrong’s nieuwe album "I Got No Place Remembers Me" heeft dertien nummers die zich uitstrekken over de bekende invloeden en langzaam zijn nuances onthullen bij herhaalde luisterbeurten. Eens zover biedt deze plaat de luisteraars dan ook gewoon heerlijke Americana-melodieën, expressieve teksten en weelderige zang.